კასპიის ზღვა, რომელიც მდებარეობს ევროპასა და აზიას შორის, არის ყველაზე დიდი შიდა წყალი დედამიწაზე. მას ესაზღვრება ხუთი ქვეყანა – რუსეთი, ყაზახეთი, თურქმენეთი, ირანი და აზერბაიჯანი – და აქვს მდიდარი ისტორია და მრავალფეროვანი ეკოსისტემა, რაც მას უნიკალურ ბუნების საოცრებად აქცევს.
მკვლევრებმა შენიშნეს, რომ კასპიის ზღვის ზედაპირი, ყოველწლიურად, 7 სანტიმეტრით იკლებს. ეს ტრენდი მზარდია. ხუთ წელიწადში მისი დონე 40 სანტიმეტრით დაიკლებს და 10 წელში, სავარაუდოდ, დაახლოებით 1 მეტრით.
მიუხედავად იმისა, რომ კლიმატის ცვლილება ამაღლებს გლობალურ ზღვის დონეს, ეს განსხვავებულად მოქმედებს ტბებზე: კასპიის ზღვა ეყრდნობა მდინარეებიდან შემოდინებულ წყალს. ეს ბალანსი იცვლება გლობალურ დათბობასთან ერთად, რაც იწვევს მრავალი ტბის დონის შემცირებას.
რა თქმა უნდა, ადამიანის საქმიანობა მნიშვნელოვან როლს ასრულებს: აშენებენ წყალსაცავებს და კაშხლებს. კასპის ზღვა 130 მდინარით საზრდოობს, თუმცა წყლის დაახლოებით 80% მხოლოდ ერთიდან მოდის: ვოლგიდან, ევროპის ყველაზე გრძელი მდინარიდან, რომელიც მიედინება ცენტრალურ და სამხრეთ რუსეთში.
თეირანის უნივერსიტეტის ცენტრალური აზიისა და კავკასიის კვლევების ექსპერტის, ვალი კალეჯის თქმით, რუსეთმა 40 კაშხალი ააშენა, მათგან კიდევ 18 დამუშავების პროცესშია, რაც ამცირებს კასპიის ზღვაში შემავალი წყლის ნაკადს.
კიდევ ერთი კვლევა ვარაუდობს, რომ 2100 წლისთვის შესაძლებელია 30 მეტრამდე ვარდნა. გლობალური დათბობის უფრო ოპტიმისტური სცენარის პირობებშიც კი, კასპიის ზღვის ზედაპირული, ჩრდილოეთი ნაწილი, ძირითადად ყაზახეთის გარშემო, მთლიანად გაქრება. კასპიის ზღვის ქვეყნებისთვის ეს კრიზისია. სათევზაო ადგილები შემცირდება, ტურიზმი შემცირდება და გემების ინდუსტრია დაზარალდება.
მდგომარეობა უკვე დამღუპველია კასპიის ზღვის უნიკალური ველური ბუნებისთვის. აქ ცხოვრობს ასობით სახეობა, მათ შორის გადაშენების პირას მყოფი გარეული ზუთხი, რომელიც მსოფლიოს ხიზილალის 90%-ის წყაროა.
წყარო: ამბები. Ge
