”თითოეული ჩვენგანის ცხოვრებაში არსებობს დღეები, რომელთა დავიწყებაც ძნელია, მაგრამ ახლა ყველას ცხოვრებაში ეს დღეები არსებობს. დღეები, რომლებზეც წლების შემდეგაც ისაუბრებენ.” – ჟურნალისტი მაგდა ჯიშკარიანი სოციალურ ქსელში მიმდინარე მოვლენებიდან გამომდინარე ემოციურ პოსტს აქვეყნებს:
არ ვიცი რას ფიქრობენ ადამიანები… თუმცა ვიცი. ამ ბოლო დროს უფრო დავრწმუნდი.
განა იგივეს არ ვფიქრობ მეც?
ყოველდღე უფრო გვიღრმავდება შიში იმაზე, რომ ამ ბრძოლას წავაგებთ, დავმარცხდებით.
ვხედავ ადამიანებს, რომლებსაც შიში აქვთ ხვალინდელი დღის და ფიქრობენ, ვერ გადავლახავთ ამ პრობლემას.
ვხედავ ისეთებს, რომლებიც ამ ურთულესი სიტუაციის დროსაც კი ოპტიმისტურად უყურებენ ყველაფერს, მხიარულები არიან და უბრალოდ არ ეშინიათ.
მარტიც მიილია.
გამიგია, მარტის სიგიჟე, მაგრამ ასე გაგიჟებაც თუ შეეძლო არ მეგონა.
არა, სისულელეა, ყველაფერს მარტის სიგიჟეს ნუ მივაბრალებ…
დღეს ვიხსენებდი, ჩვეულებრივ როგორ ვატარებდი ხოლმე გაზაფხულს. ვერც შევადარებ დღევანდელ გაზაფხულს.
ზოგადად არ მიყვარს ჩაკეტილობა, თუმცა შევეჩვიე და ვიცი, ახლა სახლში დარჩენა უკეთესი ჩვენი ჯანმრთელობისთვის.
ჩემი პოსტის მიზანიც ის იყო გაზაფხულზე მომეყოლა, ჩემს გაზაფხულზე, ოღონდ ამ დაავადების გარეშე, მაგრამ არ გამომივიდა…გვერდი ვერ ავუარე.
თუმცა თავს იმით ვინუგეშებ, რომ მომავალ გაზაფხულზე მოგიყვებით ძალიან დიდი ემოციებით…
თუმცა მაინც ვახერხებ ჩუმ-ჩუმად გარე გასვლას და დამალული ადამიანების სახლებზე ცქერას.
რამდენიმე დღის წინ ბიბლიოთეკაში ვიყავი. ვიფიქრე, მთლად ვახტი-ვარალეთ არ ჩავატარებ სახლში ყოფნის დღეებს-მეთქი.
წავედი და ერთი ცოცხალი არსებაც არ შემხვედრია, ფეხმოტეხილი ძაღლის გარდა.
დავიწყე თარო-თარო, ასო-ასო ხეტიალი და ვფიქრობ, რაიმე თხელ და საინტერესო წიგნზე.
ამასობაში მოვასწარი და თქვენ წარმოიდგინეთ, ყველა წიგნს ჩავუტარე დეზინფექცია. თან არაყი ჩანთით დამაქვს.
უცებ რაღაც ხმაური მომესმა და ყველაზე სქელი წიგნიც გავამზადე, მაგრამ ძაღლი იყო. ეტყობა მასაც მობრზრდა უადამიანობა.
როგორ უადამიანოდ ჩავედი, ისევე დავბრუნდი უკან, თუმცა საინტერესო წიგნებთან ერთად.
მანამ, სანამ მობილურზე ქართულ შრიფტს ვცვეთდი, წვიმამაც მომისწრო და თითქოს მეტად მომეცა ფიქრის საშუალება.
წარმოვიდგინე, რომ სულ მალე ვნახავთ მოღიმარ ადამიანებს, ერთმანეთს ჩავეხუტებით, კვლავ გაიმართება მრავალკაციანი ღრეობები… წარმოვიდგინე კი არა, დარწმუნებული ვარ ასეც იქნება.
დაახლოებით ერთი კვირის წინ თოვლიც მოვიდა. ჩემთვის არაფერი განსაკუთრებული, როცა აპრილიც თოვლიანი ბევრჯერ მახსოვს, მაგრამ ვიღაცები ძალიან გაახარა.
მეც ვიყურებოდი ფანჯრიდან და თეთრ თოვლზე მეტად, გაზაფხულის ფერებს ვხედავდი.
დღეს დილიდან ვფიქრობდი, ნეტავ, ამ დაავადების გარეშე როგორი იქნებოდა ჩვენი ცხოვრებათქო, მაგრამ ზუსტად ვერ ჩამოვყალიბდი.
ჩემს შემთხვევაში, ჩაკეტილობა არ არის საინტერესო და ბევრად მნიშვნელოვანია გარე ურთიერთობები, მაგრამ მათთვის, ვინც კვირაობით, გადამბულად მუშაობს და ოჯახთან ყოფნის საშუალება არ აქვთ, ზედგამოჭრილი დროა.
ეძლევათ შანსი დრო ოჯახთან ერთად გაატარონ, თუმცა მედიკოსების რეკომენდაციების დაცვით.
არ არსებობს პრობლემა, რომელსაც ერთად ყოფნით (ახლა ცალ-ცალკე) ვერ გადავლახავთ, თუმცა მთავარი რწმენაა უკეთესი მომავლის.
ადამიანებო, ახლა, როგორც არასდროს, გვჭირდება რწმენა და მოტივაცია, რომ შევძლოთ ამ პრობლემას გავუძლოთ.
განა, ცოტა რამ გადაგვიტანია? მაგრამ მომავლის რწმენა ყველაფერს განსზაღვრავს და გისურვებთ, ძალიან მალე დამდგარიყოს ეს მომავალი.
არ გამომივიდა გაზაფხულზე საუბარი, თუმცა ამ პოსტს ერთი-ორ ფოტოს დავურვათ თან და მიხვდებით როგორია ჩემი გაზაფხული!
პ.ს. და რაც მთავარია, დარჩით სახლებში, ხშირად დაიბანეთ ხელები, გადაიღეთ ძალინ ბევრი ფოტო (არა მარტო თქვენი) და გქონდეთ მომავლის იმედი, რომ აუცილებლად მოვიგეთ ამ ბრძოლას.
გკოცნით და გეხვევით დისტანციურად.” – წერს მაგდა ჯიშკარიანი.
ფოტო: მაგდა ჯიშკარიანი