გულისხმიერი ექიმი და კარგი ადამიანი-ასე ახასიათებენ დათო ჯღარკავას, რომელიც მარტვილში გარდაიცვალა. ოთო დანელია წერს:
,,შემოდგომისპირი იყო.
საღამო.
ხვალ თბილისში მივდივარ და უნდა მენახეო.
დავსხედით,ხან სადღეგრძელო ვთქვით,ხან ცხოვრებაზე ვისაუბრეთ და ლამის შემოგვათენდა…
წელს სამოცის ვხვდები და გრანდიოზულად უნდა აღვნიშნოო.
ბავშვივით უხაროდა 24 აგვისტო.
ნეტავ,ეზეიმა წელსაც…
მისი თაკო რომ მოვნათლე,მითხრა,ჩემი პატარა ძმა ხომ იყავი,ახლა შვილიც ხარო,არ ვიცი ეს რატომ მითხრა,მაგრამ მითხრა და სულ მახსოვს….
ცუდი 90-იანები ერთად გამოვიარეთ.
ყველაფერი გაჩერდა.
მაშინ ბევრჯერ მოსულან მასთან,იქნებ,ავადმყოფი ნახოო.
წასულა და სიტყვით მოუბრუნებია.
წამალი არც იშოვებოდა.
თვითონ ურიგებდა წამლებს უმწეო მოხუცებს.
რაღაცნაირად სასწრაფო დახმარება გახდა იმ გაყინულ დროში.
სხვანაირი გული ჰქონდა.
იმპულსური იყო,თუმცა მისნაირად ადამიანები ბევრს არ ჰყვარებია.
შეეძლო ცრემლი მორეოდა სხვისი უბედურების დროს.
შეეძლო გული აჩუყებოდა.
კაცს რომ ეს შეუძლია ადამიანია მაშინ,ნამდვილი ადამიანი!
მამაჩემის ავადმყოფობის დროს დღეში უთვალავჯერ მირეკავდა,ყველაფერი გავაკეთოთ,უნდა გადარჩესო.ჩემზე მეტად ინერვიულა იმ დღეებში.ტელეფონიდან ვგრძნობდი მის ხელს ჩემს მხარზე.საოცარი მხარდაჭერა იცოდა,სასწაული…
მე ამ განსაცდელის ჟამს ვერ დავრეკე მასთან,აზრი არ ჰქონდა,ვერაფერს გავაგონებდი…არადა,როგორ მინდოდა,მასაც ეგრძნო ჩემი ხელი საკუთარ მხარზე…მაგრამ მე მაინც ვერ შევძლებდი მისნაირ მხარდაჭერას,ვერ შევძლებდი…
ახლა ღამის სუსხია ჩვენთან,მაგრამ მე გარეთ იმ მაგიდასთან ვზივარ,სადაც ბოლოს ვისხედით და ვიხსენებ იმ კარგ დღეს, ერთმანეთან საუბარში რომ ლამის შემოგვათენდა…
არც ოჯახი შეეცოდა.
არც მოხუცი მშობლები და დანებდა…სიკვდილს დანებდა…
დათო ჯღარკავა მოგვიკვდა დღეს!
ძალიან ვწუხვარ…
