“სამი წელი გამიხდება მალე რაც ემიგრანტი მქვია 
როდესაც აეროპორტში მივედი ცრემლებით მევსებოდა თვალები ჩემ შვილს რომჩავეხუტე და დავემშვიდობე მაშინ ვიგრძენი რომ რაღაც ჩამწყდა შიგნიდან მაშინ გავიაზრე რომ რამოდენიმე წელი ვეღარ ვნახავდი ვერც მას და ვერც სხვა დანარჩენ ოჯახის წევრებსაცუკან მინდოდა წავსლა ისევ ჩემებთან თითქოს ველოდი ერთი სიტყვა ეთქვა ვინმეს რო დარჩი მაგრამ მათ სახეებს რომ შევხედრ მივხვდი რომ ჩემზე მეტად უჭირდათ ჩემი გაშვება და მოვტრიალდი მაშინვე და გზა გავაგრძელე მეშინოდა არვიცოდი ჩემს თავს როგორ გადავარჩენდი იქ იმ უცხო მხარეში, მაგრამ შინაგანი მე მაიძულებდა თითქოს გადადგმული გაქვს ნაბიჯი ვერაფერს შეცვლი უნდა გაძლიერდე
როდესაც აეროპორტში მივედი ცრემლებით მევსებოდა თვალები 
ჩემ შვილს რომჩავეხუტე და დავემშვიდობე მაშინ ვიგრძენი რომ რაღაც ჩამწყდა შიგნიდან მაშინ გავიაზრე რომ რამოდენიმე წელი ვეღარ ვნახავდი ვერც მას და ვერც სხვა დანარჩენ ოჯახის წევრებსაცუკან მინდოდა წავსლა ისევ ჩემებთან თითქოს ველოდი ერთი სიტყვა ეთქვა ვინმეს რო დარჩი მაგრამ მათ სახეებს რომ შევხედრ მივხვდი რომ ჩემზე მეტად უჭირდათ ჩემი გაშვება და მოვტრიალდი მაშინვე და გზა გავაგრძელე 
მეშინოდა არვიცოდი ჩემს თავს როგორ გადავარჩენდი იქ იმ უცხო მხარეში, მაგრამ შინაგანი მე მაიძულებდა თითქოს გადადგმული გაქვს ნაბიჯი ვერაფერს შეცვლი უნდა გაძლიერდე 
გული გავიყინე და მეც მივიღე ემიგრანტის სტატუსი ახლა რო მკითხონ იგივეს თუ გავაკეთებდი დაუფიქრებლად ვიტყვი რომ ისევ იმ გზას გავივლიდი რატომ ?ალბათ იმ დროს ესე იყო საჭირო გამოცდილება საკუთარი თავის რწმენა ადამიანების ამოცნობა აი რავისწავლე და უმთავრესი როცა ასე ახლოს შეიძლება იყო შენ მიზნებთან უფრო ძლიერი ხდები რთული დღეები და დღემდე თვალცრემლიანი დაძინება. მემარტივება უცხო მიწაზე ყოფნა? სულაცარა მაგრამ ვიცი დროებითია ……..
გამოცდილება საკუთარი თავის რწმენა ადამიანების ამოცნობა აი რავისწავლე და უმთავრესი როცა ასე ახლოს შეიძლება იყო შენ მიზნებთან უფრო ძლიერი ხდები რთული დღეები და დღემდე თვალცრემლიანი დაძინება. მემარტივება უცხო მიწაზე ყოფნა? სულაცარა მაგრამ ვიცი დროებითია ……..ძალიან გამიმართლა და ვარ ძალიან კარ ოჯახში საკითარი ოჯახისწევრივით მიმიღეს მადლობა მათ მაგრამ მაინც რთულია ყველასგან ასე შორს ყოფნა შვილის გარეშე და ოჯახისწევრების გარეშე რომ ამდენი ხანი ძლებ როგორ უნდა იყო ადამიანიამას დაემატა ის რომ შვილიშვილი ჩემი პატარა მანიკა დაიბადა და ვერ ვნახე ვერ ჩავედი მისი მონატრება ყველზე ძლიერია მონიტორზე კოცნა და მოფერება და ვერ ეხები ვერავის მონატრებას ვერ შევადრი აი რეების გაძლბა გვიწევს ემიგრანტებსეს გაუსაძლისია ორმაგად მტკივნეული შორიდან როდესაც რეკავ შვილთან თუნდაც ერთერთ ოჯახისწევრთან პირველ მეორე მესამე გუდოკზე თუ არ გიპასუხეს უკვე გული გიწყებს ფრიალს თითქის რაღაც შიში გიპყრობს ყოველი დაძინება იმაზე ფიქრით როგორ არიან ხომ კარგად არიან? დამიჯერეთ ეს შორიდან ძალიან რთულია გაუსაძლისია მონატრება თითქმის ბოლომდე გინგრევს ნერვებს და ფსიქიქასაც თუ ცოტა ძლიერად არ ვიყავითაქ ხომ ერთმანეთის იმედზე ვართ გოგოებო გმერთმს მადლობა ძალიან ბევრი კარგი ადამიანი გავიცანი თითქმის ყველა საუკეთესოამ უცხო მიწაზე გამძლეობა ყველა ემიგრანტს”
მადლობა მათ მაგრამ მაინც რთულია ყველასგან ასე შორს ყოფნა შვილის გარეშე და ოჯახისწევრების გარეშე რომ ამდენი ხანი ძლებ როგორ უნდა იყო ადამიანიამას დაემატა ის რომ შვილიშვილი ჩემი პატარა მანიკა დაიბადა და ვერ ვნახე ვერ ჩავედი 
მისი მონატრება ყველზე ძლიერია მონიტორზე კოცნა და მოფერება და ვერ ეხები ვერავის მონატრებას ვერ შევადრი აი რეების გაძლბა გვიწევს ემიგრანტებს
ეს გაუსაძლისია ორმაგად მტკივნეული შორიდან როდესაც რეკავ შვილთან თუნდაც ერთერთ ოჯახისწევრთან პირველ მეორე მესამე გუდოკზე თუ არ გიპასუხეს უკვე გული გიწყებს ფრიალს თითქის რაღაც შიში გიპყრობს ყოველი დაძინება იმაზე ფიქრით როგორ არიან ხომ კარგად არიან? დამიჯერეთ ეს შორიდან ძალიან რთულია გაუსაძლისია მონატრება თითქმის ბოლომდე გინგრევს ნერვებს და ფსიქიქასაც თუ ცოტა ძლიერად არ ვიყავითაქ ხომ ერთმანეთის იმედზე ვართ გოგოებო გმერთმს მადლობა ძალიან ბევრი კარგი ადამიანი გავიცანი თითქმის ყველა საუკეთესოამ უცხო მიწაზე გამძლეობა ყველა ემიგრანტს”
