“წლების წინ კობახიძის ფილმს „ქორწილი“ ვუყურებდი მერამდენედ. უცაბედად, ფილმის დასასრულს, კიბეზე ამომავალ ნეფე-დედოფალს დავაკვირდი და სიძის ჩაცინებაში ნაცნობი ღიმილი ამოვიკითხე.
ვერავინ დამაჯერებდა რომ ამ ღიმილის ავტორს პირადად არ ვიცნობდი.
ასეთი მეხსიერება მაქვს, – თვალით და ღიმილით ვიმახსოვრებ ადამიანებს.
„გადავტყავე“ ინტერნეტ-რესურსები და ვერსად მივაგენი ვინ ასრულებდა ამ ფილმში სიძის როლს, – საბჭოეთს საგანგებოდ ამოეშანთა ტიტრებიდან საფრანგეთს დარჩენილი ემიგრანტის, ჯანრი კაშიას სახელი.
დღეს სულ სხვა რაკურსში გამახსენდა ეს ამბავი.
წიგნზე მუშაობისას, გავიხსენე ამ 13 წლის წინ გადაღებული ლევან კოღუაშვილის ფილმი „ქალები საქართველოდან“.
აქ ერთი პატარა ამბავია მოყოლილი, – საშინლად სულის შემძვრელი – და თუ ადამიანი ხარ, ქვითინს მორთავ, და თუ შვილი საქართველოში გყავს და შენ ამერიკაში ცხოვრობ, შეიძლება საკუთარმა ცრემლებმა დაგახრჩოს.
სულ წუთიც არ გრძელდება ეს კადრები: ქართველი ემიგრანტი ქალი, როგორც კი მორჩება მოხუცის მოვლა-დაბანა-გამოკვებას, რაღაც წუთებს გამონახავს და საქართველოში ურეკავს შვილს. პატარასთვის ძილის დროა და დედას „იავნანას“ სთხოვს.
აქ, დედა ხმას ჩაიწმინდავს და მის ბაგეს მოსწყდება „იავნანას“ პირველი ბგერები. და რეჟისორსაც ისე აქვს გადაწყვეტილი მხატვრულად, რომ შუმად გარედან შემოდის ქარის განწირული წუილი, – დედის იმწამიერ ემოციებს რომ გამოხატავს სრულად.
„იავნანას“, – ახლა ცნობილ კახიძე-ჭოხონელიძისას კი არ მღერის, არამედ უფრო ძველს – ინოლა გურგულიას „იავნანას“.
იმაზე ძებნაში, თუ რატომ გადაწყვიტა რეჟისორმა მაინდამაინც ეს „იავნანა“, იუთუბზე სხვადასხვა შესრულებებს ჩავუყევი და ჩემი ყურადღება მიიქცია 1980 წლის ძველმა კადრებმა, უფრო სწორედ, ფილმის ნაწყვეტმა. გიული დარახველიძის ბავშვთა კვარტეტი, – ერთი ბიჭუნა და სამი გოგონა – ასრულებდა ამ სიმღერას.
გიტარაზე ასე 11-12 წლის ასაკის ბიჭი უკრავდა.
ის ვიდეო ზუსტად ამ ბიჭუნას მსხვილი კადრით იხსნება (крупный план-ს ეძახდნენ მაშინ) და პირველი დანახვისთანავე ჩემს თავს ვუთხარი, რომ ამ ბიჭუნას ვიცნობდი. თავში ხომ ვთქვი, რომ ადამიანებს თვალებით და ღიმილით ვიმახსოვრებ-მეთქი. აი, ამ ბიჭუნას ტუჩები კი წლებს ოდნავადაც არ შეუცვლია, მთელი 40 წელზე მეტი გავიდა და დღესაც ზუსტად ასეთია.
რა თქმა უნდა ბოლომდე ვუყურე ამ ნაწყვეტს და ტიტრებშიც ამოვიკითხე მისი სახელი, – რომ ამ კვარტეტიდან ერთს – დათო ერქვა.
აქ იმას კი არ ვწერ, რომ რაღაც მაგარი აღმოვაჩინე. არა!
უბრალოდ, ასეთი დეტალი ამერიკულ პრესაში თუ მედიაში არავითარ შემთხვევაში არ გამოეპარებოდათ.
აქ, თმის ძირიდან ფეხის ფრჩხილამდე იკვლევენ ცნობილი თუ თანამდებობის პირის წარსულს, იქექებიან და ამოაქვთ ზედაპირზე ყველაფერი: 20 წლის წინ რა თქვა, ახლა რას ფიქრობს, რა ნიშნები ჰქონდა სკოლაში, მინა ხომ არ ჩაუმსხვრევია და ასე შემდეგ.
ადამიანის გასაცნობად მაყურებელს ყველა შტრიხი თვალწინ უნდა ედოს. განსაკუთრებით მაშინ, თუ ეს შტრიხი რაღაც სხვა პრიზმაში, ადამიანურ პრიზმაში დაგანახებს წლების განმავლობაში შენი ქვეყნის საგარეო საქმეთა მინისტრს, 30-წლიანი დიპლომატიური კარიერის მქონე ადამიანს, ახლა უკვე საქართველოს ელჩს შეერთებულ შტატებში.
თუმცა, ჩვენმა მედიამ, ქართულმა ჟურნალისტიკამ იცის რაში იყოს ზედაპირული და რაში – ღრმად ჩახედული.
ქონებას, – რაც გაქვს და რაც არ გქონია, – უმალ შენად მოგაწერენ.
რატომ, რისთვის, როგორ, რანაირად, ვისთან, რასთან, რა მიზეზით, – მელაძის ხმით ყველა ამ კითხვას შენს სახელთან ერთად – ბრუნვაში აბრუნებენ.
და თუ დღეს ეს სერიოზული დიპლომატი და შენი ქვეყნის სახე უცხოეთში, დავით ზალკალიანი (David Zalkaliani), ახალგაზრდობაში მშვენივრად უკრავდი და მღეროდი გიტარაზე, – ეს ისეთი ადამიანური შტრიხია, ამას მაყურებელს საგულდაგულოდ დაუმალავენ!
ჩვენი ეთერები ხომ საერთოდ დაცლილია ყოველგვარი თბილისგან, ჰუმანურისგან? ეს შტრიხი რომ გავამხილოთ, მერე ახალი რევოლუციის წასახალისებლად ხომ ნაკლები საეთერო დრო დაგვრჩება?” – წერს სოციალურ ქსელში მანუჩარ პირველი
https://www.youtube.com/watch?v=ge3raKvtNig
