ეს წერილი მეგა ტვ-ს საინფორმაციო პროგრამა ,,მთავარის“ ჟურნალისტმა ქეთი გელაშვილმა მიიღო. მასში ზესტაფონის ბავშვთა სახლის ყოფილი აღსაზრდელის ემოციები და მძიმე ფსიქოლოგიური განცდებია გადმოცემული. მეგა ტვ ადგილზე გაეცნობა ვითარებას და და მეტ ინფორმაციას უახლოეს მომავალში მოგაწვდით. ახლა კი, წერილს უცვლელად გთავაზობთ:
„ჩემი ცხოვრება რომანია, რომ დაიწყებ თვალს ცრემლები მოგადგება და ტირილისგან თავს ვერ შეიკავებ. თურმე ცხოვრება სიყვარული და ბედნიერება ყოფილა, მე კი ეს არ გამომიცდია და ვერ ვიტყვი. ერთი კვირის ასაკში დამტოვეს ბავშვთა სახლის ჭიშკართან , ზესტაფონში, წმ.ნინოს ბავშვთა სახლში, სადაც ექვსი წელი გავატარე. იქ მყავდა აღმზრდელი ც. გ., რომელიც გვცემდა, თუ არ გვეძინებოდა, თვალებს გვიკრავდა რეიტუზებით და ისე გვაძინებდა. ჯერ კიდევ ბავშვობაში დიდი ტკივილი გავიარე, მახსოვს დღეები, როცა ფანჯრის რაფაზე ჩამომჯდარი ჩემს მშობლებს ველოდებოდი, ისინი არ ჩანდნენ . სხვებს კი აკითხავდნენ და თვალს ცრემლები მადგებოდა. ექვსი წლის ვიყავი როცა გადამიყვანეს ჯავახეთში , წმ.ბარბარეს ბავშვთა სახლში . როცა იქ შევედი შევესწარი არასაეკლესიო ქცევებს, პედაგოგებისგან ვნახე რა ხდებოდა იქ , განკითხვის დღე იყო მოწყობილი. როგორ სცემდნენ ბავშვებს რეიკებით, სახაზავებით ულურჯებდნენ თითებს და ამის მერე ამ დაწესებულებას საეკლესიო ბავშვთა სახლს უწოდებდნენ.
მეორე კლასის მოსწავლე ვიყავი როცა ერთ-ერთი ამოცანა ვერ გავიგე და მასწავლებელმა, კერძოდ ც. გ.მ. ხის სახაზავი გადამალეწა თითებზე ,რას ქვია არ მისმენ და ვერ გაიგეო . ამაზე გაბრაზებულმა ფეხსაცმელი ვესროლე და წარბიდან სისხლი წამოუვიდა, შემდეგ კი თმებში წამავლო ხელი და გვერდით ოთახში მუხლებით დამაყენა ბრინჯისა და პურის მარცვლებზე 24საათის განმავლობაში. იმის გამოც, რომ ფანჯრის რაფაზე ჩამომჯდარს მეძინებოდა და დილას რომ იღვიძებდა ლოგინში არ ვხვდებოდი, რეიკაც ბევრჯერ მომხვედრია ზურგში.
ბავშვებს რომლებიც იქ ვიზრდებოდით, ძალიან გვიხაროდა ახალი წლის წინა დღეები, რადგან მეუფე სპირიდონი მოდიოდა და კამფეტები მოჰქონდა, ხან მის ოთახში გვიპატიჟებდა და გვეკითხებოდა რა გვინდოდა საჩუქრად . როცა ჩემი ჯერი მოვიდა თვალებიდან ცრემლი წამომივიდა და მას ვუთხარი, რომ ოჯახის ნახვა მინდოდა , რადგან როცა ვხედავდი სხვებს, რომლებსაც ოჯახი აკითხავდა მეტირებოდა.
მახსოვს ჩემი ლოგინი ფანჯარასთან იდგა, ძაან მიყვარდა წვიმა, ფანჯრიდან ვძვრებოდი და ეზოში დავრბოდი, მეგონა რომ თავისუფალი ვიყავი სანამ დიდ ბიჭებს არ გამომაკიდებდნენ, შემდეგ ისინი მიჭერდნენ, შიგნით შემიყვანდნენ და იქ მელოდებოდა ექიმი, ნემსით ხელში და დამაძინებელს მიკეთებდა .როცა სტუმრები მოდიოდნენ ტელევიზიიდან, ან არასამთავრობო ორგანიზაციებიდან , გვაფრთხილებდნენ რომ ხმა არ ამოგვეღო, თუ შემოვიდოდნენ, მაგრამ არავინ შემოდიოდა, რადგან ისინი თოთოებთან მიჰყავდათ , მათ კი, საუბარი არ შეეძლოთ. ჩვენთან რომ შემოეყვანათ იცოდნენ ვეტყოდით, როგორც გვექცეოდნენ.
ამ ბავშვთა სახლში, რაც ხდებოდა ყველაფერს მინდა ფარდა ავხადო , იქ კიდევ ბევრი ბავშვია და მეცოდებიან. არ მინდა რომ იგივე გამოიარონ“ -წერს ბავშვთა სახლის ყოფილი აღსაზრდელი.
