“მისმინე “მუჟიკ”, ზვიადი ჩემთან, გროზნოში ისე გამოუშვი, რომ თმის ღერი არ ჩამოუვარდეს, თორემ სასუნთქ გზებს გადაგიკეტავ”
ამ სიტყვებით მიმართა ჯოჰარ დუდაევმა, სომხეთის პრეზიდენტს, პეტროსიანს, როდესაც ზვიად გამსახურდია იძულებით განდევნილი იყო სომხეთში და პურისა და წყლის მეტს არაფერს აძლევდნენ.
ხოლო მანამდე –
“ჯერ გროზნოში გადავფრინდით. იქ ჯოჰარ დუდაევის (ჩეჩნეთის პრეზიდენტი) რეზიდენციაში მიმიყვანეს. დავაყენე ჩემი ეკიპაჟი, მოვიდა ჯოჰარი, ეკიპაჟის წევრებს ყველას ხელი ჩამოართვა და მე მხარზე კოცნით მომესალმა. მითხრა, ძალიან სარისკო დავალებაა, მაგრამ როგორც ქართველი შენ ამოგირჩიესო. მე არც ვიცოდი, ვინ ამირჩია. თურმე თბილისელ მფრინავებს უარი უთქვამთ“.
ყვება ლეგენდარული მფრინავი ბატონი ზაურ ბედია.
ოპერაცია ჯოხარ დუდაევის კაბინეტში დაიგეგმა. რამდენიმე ვარიანტს ამუშავებდნენ. ჩუმად უნდა გაფრენილიყვნენ, დისპეტჩერისთვის თვითმფრინავის ნამდვილი ნომერი არ უნდა ეთქვათ, არსად უნდა გამოჩენილიყო, რომ ეს საქართველოს თვითმფრინავია.
„გაფრენის დღეს ეკიპაჟს ჩეჩნეთის შს მინისტრი და ორი კარატისტიც გამოჰყვა“, – ამბობს ბატონი ზაური და განაგრძობს:
„ჰაერში დისპეტჩერს ვუთხარი, ბალტიისპირეთიდან მოვფრინავ-მეთქი. აქ არაფერი ასეთი არ არისო, მითხრა. მე რა ვიცი, მე ჰაერში ვარ, მიწაზე თქვენ გაარკვიეთ-მეთქი, მკვახედ მივახალე. შემეშვნენ. ჩავედით სომხეთში. იქაც ვინ გველოდა? იქაურ დისპეტჩერსაც იგივე გავუმეორე ბალტიისპირეთიდან მოვდივარ და კონიაკი უნდა წავიღო-მეთქი“.
არავინ დახვედრიათ. აეროპორტის ხელმძღვანელს მიადგნენ და პირდაპირ უთხრეს რისთვისაც იყვნენ ჩამოსული. ორი მანქანა გამოუყვეს და იმ შენობასთან მიიყვანეს, სადაც იმ დროს ზვიად გამსახურდია იყო გაჩერებული.
„იქ რამდენიმე კაცი იყო შენობასთან. გამოველაპარაკე, სიგუას ხალხი აღმოჩნდა. მოვატყუე, სიგუამ გამომგზავნა, ზვიადის წასაყვანად, ჯერ არ ვიცი, შეიძლება ესპანეთში წავიყვანო-მეთქი“.
ბოლოს და ბოლოს ზაურ ბედია პრეზიდენტთან მიიყვანეს. მას ზვიად გამსახურდია მანამდე მხოლოდ ტელევიზორში ჰყავდა ნანახი.
„ვხედავ ზვიადი, მოხრილი… ძალიან ცუდად იყო. მოვიდა, გადამეხვია“…
აეროპორტში რამდენიმე მანქანით წამოვიდნენ. ადგილზე თავისის გვერდით ზაურ ბედიას კიდევ ერთი თვითმფრინავი დახვდა, რუსი ჯარისკაცებით სავსე. ზედმეტი ყურადღება რომ არ მიგვექცია, თვითმფრინავს ტრაპის მაგივრად თვითმფრინავის კიბე მივადგით და ისე ავედითო – ამბობს მფრინავი.
„საქართველოს ზონაში რომ შემოვედით, სამი გამანადგურებელი დავინახე, უნდოდათ ვაზიანის აეროპორტში დავესვით და ზვიადი ხელში ჩაეგდოთ. ისეთი ილეთები გავაკეთე, იმათ იფიქრეს, გიჟია ვიღაცაო. ამხელა თვითმფრინავით დასატაკებლად რომ მიდიხარ, არც იმას უნდა სიკვდილი. დაიფანტნენ. ისე წამოვედი პარტიზანულად, რომ ვერც შემამჩნიეს. ეგონათ დასავლეთისკენ მივდიოდი, მაგრამ მერე ჩრდილოეთისკენ ავიღე გეზი და კავკასიონს გამოვყევი“.
ზაურ ბედიამ პრეზიდენტი გროზნოში დატოვა და თვითონ უკან სოხუმში გამობრუნდა.
„ავად იყო კაცი, ამხელა სტრესი შეხვდა, ამხელა რაღაც გადაიტანა. მერე იქ გამოჯანმრთელდა გროზნოში….
მაგრამ… მაინც ვერ გადავარჩინეთ”????????????
ამ დროს თბილისში შემდეგი ამბები ხდებოდა:
1) ქუჩაში ეროვნული ხელისუფლების მხარდამჭერი მიტინგები იხვრიტებოდა(კადრებს სხვა დროს დავდებ,ყველაფერი ერთ პოსტში არ ეტევა)
2) საპატრიარქო და “ინტელიგენცია” ზვიადის დამხობას ზეიმობდნენ და ბანკეტებს იხდიდნენ.
3) ქალაქი საძმოებად იყოფოდა და ერთმანეთს ხოცავდნენ.
4) კომუნისტური ნომენკლატურა და დანარჩენი გარეწრები თანამდებობის მოლოდინში ხელებს იფშვნეტდნენ!
ხოლო ქვეყანა ინგრეოდა,იქცეოდა და ერის გენოციდი მიდიოდა!
ესაა ჩვენი უახლოესი – სირცხვილის,ლაჩრობის,ფეხებზე დაკიდების,გულგრილობის,უთავმოყვარეობის,ამპარტავნობის ,ამბიციის და უგუნურობის,სამშობლოს ღალატის და გმირობის ისტორია!
