ესეც გადავყლაპოთ.
ამაზეც დავხუჭოთ თვალები.
ესეც გავაპრავოთ.
ადრე მითხრა დედამ, არაუშავრს მთავარია ცოცხალი მყავხარო, იმათ მშობლებმა რა ქნან შვილებს ვეღარასდროს რომ ვერ ნახავენო))
ჰო,ასეცაა.
გუშინ დავითი,დღეს ლუკა, ხვალაც ვინმეს სიცოცხლეს დაასრულებენ,არ უჭირთ.
სად ვართ ამ დროს ჩვენ?
მე გერმანიაში ვარ,თვალის პროთეზი შევიცვალე და ექიმთან ბოლო ვიზიტს ველოდები.
ჩემი ერთი მეგობარი შენს მეორე მეგობართანაა ბარში.
ჩემს ჯგუფელს სულ კიდია რა ხდება გარეთ ან ვის რას უშავებენ, მამამისი კარგ სამსახურში გაეძრო და რა აქ სხვა სადარდებელი.
ჩემი ნათესავი თავის მეზობელთან ზის და განიხილავს მიშა უფრო კარგი ტიპია თუ ბიძინა(გავარტყი ორივეს).
ერთი ნაცნობიც ვიზას ელოდება,დღედღეზე აქედან უნდა წავიდეს, აქ არაფერი ხდება კარგი.
ამ ყველაფრის ფონზე ჩვენს თანატოლებს ხოცავენ. ან პირდაპირი გზით ან იძულებით.
ახლა ვზივარ ამ უცხო ქვეყანაში გამომწყვდეული,უმოძრაოდ,უემოციოდ და შეიძლება გავგიჟდე რომ ვერ მოვდივარ.
ვფიქრობ ლუკაზე.
რომ ეცოცხლა და გვემეგობრა, რა კაი ტიპები ვიქნებოდით:))
ან თუნდაც არ გვემეგობრა,ისე ყოფილიყო კარგად.უბრალოდ გადარჩენილიყო,უბრალოდ ეცოცხლა,უბრალოდ ყოფილიყო.
არ კმარა?
მართლა არაა საკმარისი?
კიდევ დარჩა ვინმე,ვისაც არ მიწვდით?
შვილები ხომ გყავთ?დედაც ხომ გყავთ?წარმოიდგინეთ ლუკას დედის ადგილას თავები ხალხო.
ან თქვენი შვილი რომ ყოფილიყო.
თითქმის ჩვენი ტოლი იყო ლუკა ბავშვებო, ჩვენი ტოლი.
მეზიზღება ის ქვეყანა,სადაც ლუკა თავს იკლავს.
მშვიდობით განისვენე,მეგობარო❤️
