”ბანაობის სცენა დიდ, დადგენილ რიტუალს გულისხმობდა” – 90-იან წლებში ბანაობის მეთოდებს იხსენებს და თავის პოსტში აღწერს საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკის გენერალური დირექტორი, გიორგი კეკელიძე.
“მეგა ტვ” პოსტს უცვლელად გთავაზობთ:
”გახსოვთ?
ბანაობის სცენა დიდ, დადგენილ რიტუალს გულისხმობდა: საგანგებოდ უნდა აგევსო ,,რკინის ვედროები’’ და ღუმელზე გაგეთბო. ადუღებამდე. იქვე იდგა სხვა ,,რკინის ვედროები’’ ცივი წყლით. დიდ ქვაბს შუამდე ავსებდი ჯერ ცხელი წყლით და მერე ცივით ,,ანელებდი’’, სანამ გასაძლებ ტემპერატურამდე ჩააღწევდა. ამის მერე ჯდებოდი დიდ, სპეციალურ ტაშტში, რომელსაც თავის მხრივ, ამ რიტუალის ენაზე ,,ლახანკა’’ ერქვა და ვინმე წყალს გასხამდა – აქ უკვე შენს ასაკს გააჩნდა – ვინ. ,,ლახანკაში’’ პატარა ჯორკო იდო, საგანგებო სკამი, ამდენი წყლის ვლებისგან უკვე მომპალი და ხან შეიძლება, ფეხიც გაძვრომოდა. ამიტომაც მასზე ჯდომის გამოცდილება უნდა გქონოდა. ერთგვარი ტექნიკა.
,,მაჩალკა” – მაგიური იარაღი, რომელიც თავის მხრივ განიყოფებოდა – დიდების და ბაღნის ,,მაჩალკად”.
თუ სხვა ბანაობდა, რომელიმე ოჯახის წევრი და შენ ჯერ კიდევ პატარა გერქვა, მაგიდასთან გსვამდნენ ზურგით, თუ ცოტა მოზრდილი, დასაძინებლად გიშვებდნენ, თუ კიდევ უფრო – გარეთ გადიოდი და ქუჩაში იდექი. ბირჟაზე. ის საპნები, მაშინ რომ ვიყენებდით, სხვა სუნისანი იყვნენ, მარტო იმ მოყავისფრო საპნებს სდით ისეთი სუნი, ვერაფერს შეადარებ და ვერც იმ სასტიკ წვას შეადარებ რამეს, როცა ამ საპნის ქაფი თვალებში ჩაგდიოდა. წყალი ვერ შველოდა ტკივილის გაქრობას, მშრალი პირსახოციც უნდა მიგეყოლებინა. და ბოლოს, რა გასაკვირია და იმშრალებდი. მაგრამ ეს გამშრალება გავდა, რაღაც დიდი, საზღვაოსნო მოგზაურობიდან დაბრუნებული კაცის ნაპირზე ამოსვლას.” – წერს გიორგი კეკელიძე.
