27 იანვარს დეკანოზი პეტრე კოლხი 40 წლის ხდება. როგორც ჩვენთან საუბარში აღიარა, ამაღამ თბილისს ტოვებს და ერთაწმინდაში იპარება. გაპარვას ხსნის იმით, რომ არსებულ სიტუაციაში მრევლი არ შეაწუხოს.
საცხოვრებლად კასპში, ერთაწმინდაში გადადის. ტაძრის შეცვლას ამ ეტაპზე არ აპირებს, თუმცა შესაძლოა ამის დროც დაუდგეს. როგორც ამბობს, ეს სპონტანური გადაწყვეტილება არ არის და ამაზე ბოლო ორი წელია ფიქრობს.
ხვალ კი იუბილარია და ამაღამვე განმარტოვდება. შინაგანი ბრძოლები სიახლისკენ უბიძგებს.
“პრაიმამბებს” კი ამ დღეზე ესაუბრება.
პეტრე კოლხი: – 40 წელი გარდამტეხი ასაკია. საუკეთესო სიახლეები, საუკეთესო ადამიანებთან ერთად, წინ მელოდება. ცხოვრების ამ ეტაპზე მომინდა, რომ გავრიდებოდი ქალაქს. ამით მსურს მეტი ადგილი დავიმკვიდრო საზოგადოებაშიც და მეტად აქტუალური იყოს ჩემი ცხოვრება.
ეს ის ასაკია, რაზეც სერიოზულად უნდა დაფიქრდე ცხოვრებაში და ბევრად უფრო ქმედითი ნაბიჯები გადადგა. მანამდე, სუბიექტურად თუ ობიექტურად, შეცდომების დაშვების მეტი უფლება გვქონდა. 40 წლის მერე დაშვებული პრიმიტიული შეცდომა, შეცდომა აღარ არის და ეს უკვე ცხოვრების წესია.
საზოგადოების დიდ ნაწილს, ვისაც ჩემი სჯერა, უნდა დავეხმარო სულიერად, ფსიქოლოგიურად, მორალურად და ვაკეთო ბევრი სიკეთე.
40 წელიწადი ამ ყველაფრის შეჯამება და ერთობლიობაა. მით უმეტეს უკვე შვილიშვილიც მყავს. ეს სტატუსი კი იმას მახსენებს, რომ ცხოვრება მართლაც წამია.
27 იანვარს დაბადებულს სულ მგონია, რომ წმინდა ნინო დედაჩემია. მიუხედავად იმისა, რომ ეკლესიურ ოჯახში არ ვიზრდებოდი, ეს ჩანერგილი მქონდა. მე მსგავსი სულიერი და ეკლესიური ადამიანები ცხოვრებაში იშვიათად თუ შემხვედრია, როგორებიც იყვნენ ჩემი მშობლები.
ამჯერად ჩემი სიახლე არის ის, რომ ამაღამ თბილისიდან ვიპარები. ერთაწმინდაში გადავდივარ. იქ იქნება ჩემი სულიერების კერა და არა საცხოვრებელი ფართი, რომ ოჯახით გადავიდე.
მადლობა ჩემს უახლოეს მეგობარს, პაპუნა გულაშვილს, რომელმაც ჩემი იქ გადასვლის საკითხი მოაგვარა ბიძამისთან, გაგა გულაშვილთან და მამასთან, მალხაზ გულაშვილთან ერთად.
მათ მედიაჰოლდინგთან მე ვთანამშრომლობ. “ჯორჯიან თაიმსის” რადიოში კვირაში ორი გადაცემა მიმყავს. მალე ტელევიზიაც ექნებათ და იქაც მექნება გადაცემა. მინდა სატელევიზიო გადაცემა ერთაწმინდიდან წავიყვანო. მექნება პოეზიის საღამოები…
საინტერესო ეტაპი იწყება ჩემს ცხოვრებაში და უინტერესო, უინტელექტო, არაფრისმომცემ, ინტრიგან ადამიანებთან უნდა გავწყვიტო კავშირი და მხოლოდ მათთვის დავიხარჯო, ვისაც მართლა სჭირდება ჩემი ენერგეტიკული ველი.
– და რატომ არქმევთ ამ წასვლას გაპარვას?
– მამა პეტრეს იცნობენ და მე არ მინდა, რომ გამოსამშვიდობებლად ბევრი ხალხი მოვიდეს სახლში. ჯერ პანდემიიდან გამომდინარე, თან არც განწყობა მაქვს, ხალხიც მძიმე სოციალურ ფონშია. ჭაღებს ვერ ავანთებ მაშინ, როდესაც გვერდით მეზობელს შეიძლება ჭრაქის ფულიც არ ჰქონდეს. ვერ ვიტყვი იმას, რომ ერთაწმინდაში არავინ მომადგება-მეთქი. თუმცა იქ ძალიან პატარა ფართი მაქვს, შორს არის, კომენდანტის საათია… ამიტომ ყველას შორიდან მოვესიყვარულე და დავწერე პოსტი, რომ ხვალ ვემიჯნები სოციალურ ქსელს და წერილებს ვერ ვუპასუხებ-მეთქი…
